Όταν είσαι παιδί δεν ξέρεις... Μένουν στο μυαλό σου μόνο οι μυρωδιές και τα χρώματα. Η μυρωδιά από το φρέσκο γρασίδι της Νέας Φιλαδέλφειας. Τα χρώματα της ομάδας. Της μίας και μοναδικής: της ΑΕΚ.
Όταν είσαι πιτσιρίκι, ακούς τους ήχους της εξέδρας. Βλέπεις την μπάλα να χάνεται. Τους παίκτες να τρέχουν. Να πανηγυρίζουν. Να καταθέτουν στο γήπεδο την ψυχή τους.
Μετά μεγαλώνεις και αρχίζεις να μαθαίνεις. Πρώτ' απ' όλα τα ονόματα των "Θεών". Ο Μαύρος, ο Λάκης, ο Ντούσαν, ο τρελό-Αρδίζογλου, ο Μανωλάς. Τα ονόματα των ηρώων: ο Χρηστίδης, που έπιασε τα πέναλτυ, ο Νικολούδης, ο Τάσσος, αργότερα ο Κόμης Εστερχάζι και ο Σάντμπεργκ. Ακόμη πιο μετά ο Τόνι... Και μετά μαθαίνεις για τους μύθους: ο Φάντροκ.
Ο Θείος Λουκάς συγκαταλέγεται στους μύθους... Αυτούς που δεν τους είδαμε ποτέ στο γήπεδο, αλλά τους ακούγαμε... Τους ακούγαμε στις διηγήσεις των παλαιότερων. "Σαν τον Μπάρλο κανείς". Στις συνεντεύξεις των παικτών. "Ο Μπάρλος μας είχε σαν παιδιά του". "Ο Μπάρλος έχτισε την πιο μεγάλη ΑΕΚ".
Ο Θείος Λουκάς δεν ήταν μόνο ο μεγάλος παράγοντας. Ο μεγαλύτερος που πέρασε από την ΑΕΚ. Ο Θείος Λουκάς ήταν ένα πρότυπο αυτοθυσίας, μία αντίληψη, μία νοοτροπία για το πώς πρέπει να διοικείται μία ομάδα, με την ψυχή και τη νοοτροπία της ΑΕΚ. Ο Θείος Λουκάς, δεν θα πούλαγε τον Παπασταθόπουλο και τον Κατσουράνη... Όχι γιατί δεν θα καταλάβαινε ότι από την παραχώρηση θα μπουν χρήματα στα ταμεία, αλλά γιατί στη λογική και την καρδιά του, ο πλούτος της ομάδας αποτιμάται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο και πολύ σπουδαιότερο από τα τάλαρα.
Κακά τα ψέματα... Με τίτλους ή χωρίς τίτλους, όσοι πέρασαν από την ΑΕΚ μετά τον Θείο Λουκά ήταν ή λαμόγια ή πολύ λίγοι... Λίγοι στην καρδιά, πάνω απ΄ όλα. Συγκρινόμενοι με τον Λουκά Μπάρλο, μικραίνουν ακόμα περισσότερο στη συνείδηση του κάθε ΑΕΚτζή.
Θείε Λουκά Μπάρλο, αν μας κοιτάς από ψηλά, μην μας παρεξηγείς. Η ομάδα μας φαίνεται μικρή, αλλά δεν είναι. Την κρατάνε ψηλά οι άνθρωποι που μάτωσαν για να γίνει μεγάλη.
Σαν κι εσένα. Χάρη σ' εσένα. Ευχαριστούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου